Beyaz BİR öYkÜ...

Önce duvara çarptım sözlerimi

Onlar henüz varmamışken duvarın sert yüzüne,
ilk kırılan gözlerim oldu yine

O an,
...

kırık dökük yağdı avuçlarımın içine, gözyaşlarım
Eğildim sonra dizlerimin üzerine,
Baktım ki; öylece duruyor yerde,
kırılıp dökülenler
Her yer dağılmış
Derli toplu bir yan kalmamış…


Oysa,


Ellerim beyaz bir öykü yazmaya hazırdı, ellerinde
Dizelerimi süsleyen sevdalı sözlerin, başrolüydün sen
Saçlarında gezinen parmaklarımın,
dokunmaya korkan yanıydın


Aslında,


Bir mevsim adı olmalıydı, aşkımız
Bahara inat, kışa küs
Ne zaman açacağı belli olmayan
Bir erik ağacı olmalıydım ben mesela
Sen se ne zaman yağacağı belli olmayan
Yaz yağmuru
Şimdiyse,
Ne sen varsın
Ne ben
Yazılan, çizilen onca söze rağmen…
Ey Sevgili,
Bir kaşık suda boğulan düşlerimin katilisin Sen
Etrafa dağılan misketlerimin küsen yanısın...