Ya seninle yaşamak, Ya da sende yok olmak...

:

Aramızdaki demir kapı belki hiç açılmayacak 

Senin ışığını görmeden kapanacak gözlerimiz 

Karanlık aman vermiyor 

Hangi kapıyı aralasak gece 

Ne yapsak çaresiz 

Kokunu getiren rüzgar da olmasa 

Bir manası kalmayacaktı yaşamanın 

Şimdi hiç değilse 

Hayaliyle avunmadayız 

Zaman içinde bir başka zamanın 

İnsan çırpındıkça bir bataklığa saplanıyor 

Yaşadıkça ölüme 

Çaresiz olmak bir şey değil 

Çaresizliğini kabullenmek zor geliyor insana 

Aynaya bakıyorum 

Bir beyazlık, bir boşluk 

Hani benim yüzüm 

Dudaklarım, ellerim hani 

Halbuki gözlerim de görüyor 

Kör değilim 

Fakat sen varsın içimde 

Yakan, kör eden bir karanlığın var senin 

Nefes, nefes yaşadığımız 

Avuç, avuç içtiğimiz bir karanlığın var 

Kahrolası zamanın ortasında 

Büyük bir fırın yanıyor besbelli 

Alevleri asırlık çınarlar gibi 

Büyük bir fırın yanıyor 

Görüyor musun 

Şimdi bütün ihtirasların sustuğu saatteyiz 

Elini sürdüğün her şey yok olabilir 

Her şey eriyebilir şu anda 

Bu varlığın yokluğa yaklaştığı andır 

Zayıf ellerin bu anda bütün yaratıklardan güçlü 

Bu an iri gözlerinde her şey yüce 

Ne insanlar fani 

Ne dünya ölümlü 

Al beni de erit ateşinde 

gözbebeklerinin 

Erit beni 

Ruhumu aşkının potasında yak 

Kahrolsun bu karanlıklar 

Bu mesafeler 

Bu zaman 

Ben seni istiyorum 

Ya seninle yaşamak 

Ya da sende yok olmak... 

Ümit Yaşar OĞUZCAN